Öğrencimizin Kaleminden Kadına Yönelik Şiddet

İNCİNMESİN KANATLARIMIZ

               Evimin her köşesine bir bir fotoğraflarım asılmış. Annem, elinde küçük bir çerçeveyi kollarıyla bir daha asla bırakmamak ister gibi sıkıca sarmış. Acı çektiği her halinden belli. O güzel gözlerinden yaşlar süzülüyor. Babamın uzun süredir gözlerine uyku girmiyor. Günleri sayıyor. Bensiz geçirdiği günleri... Tanıdığım, tanımadığım insanlar sokağa çıkmış; sanki bir daha asla unutmamak ve unutturmamak üzere adımı haykırıyorlar. Bense sadece onları çok çok uzaktan izlemekle yetinebiliyorum. Bir şeyler annemin gözyaşlarını silmeme; babamın rahatça uyuyabilmesi için  "Ben geldim. Bir daha hiçbir yere gitmiyorum!" dememe engel oluyor. "Belki hayallerime tutunsam olur." diyorum. Sıkıca sarılıyorum onlara. "Daha yapacağım çok şey var." diyorum. Şehir şehir, ülke ülke gezeceğim. Büyük bir iş kadını olacağım belki ya da bir oyuncu. Ancak ben yaklaştıkça onlar uzaklaşıyor en sonunda. Artık elimden hiçbir şey gelmediğini, gelemeyeceğini anlıyorum. Birden etrafım kararmaya başlıyor ve her yer sessizliğe gömülüyor...

Peki ama ben kimim? Ben; Ceren'im, Özgecan'ım, Emine'yim, Ayşe'yim, Zeynep'im, Şule'yim, binlercesiyim...

                                                                                                                          Nurevşan PALA